Raport o stanie

wt., 5 kwietnia 2011, 19:30

Państwo wygodniej wyciągnęło nogi, rozwalone na biurku, które zastąpiło rozchwierutany okrągły stół, stojący w tym miejscu wcześniej. Strzepnęło popiół z cygara, wyrwanego cudem z brudnych łap lumpenliberała i zapytało siedzącego na brzeżku fotela Prezesa:
– To w końcu jak? Będziemy anihilować, czy oprymować?
– Ja bym radził, żeby te metody zastosować dopiero wtedy, kiedy ja dojdę do władzy – pospieszył z odpowiedzią Prezes. – Na dzień dzisiejszy deprywację mamy już dostateczną. Ale moglibyśmy spróbować prefiguracji czy też antycypacji i zimmunizować prokuraturę na polityczne naciski przy pomocy hiperproceduralizacji i precedencji.
– To nie jest dobry modus operandi – skrzywiło się Państwo. – Nie wiem nawet, czy za tą propozycją nie kryje się myślenie tetyczne.
– Wcale nie myślę tetrycznie! – wykrzyknął z urazą Prezes, ale spojrzawszy na ostrzegawczo najeżony system semiotyczny Państwa natychmiast spuścił z tonu.
– No dobrze – zaproponował – wobec tego na razie zajmiemy się paradygmatem kształcenia i wychowania, który ma jakoś dziwnie wychyloną ambiwalencję. Moglibyśmy go zaksjologizować, pozbawić permisywnej ideologii i nieco usynkretycznić.
– To czysty imposybilizm! – machnęło ręką Państwo i pociągnęło tęgi łyk łyskacza przyniesionego z restauracji, która dla odróżnienia od knajpy zaopatrzona była w mechanizmy absorpcyjno-kooptacyjne. – A poza tym, gdyby nawet udało nam się to wszystko przeprowadzić, możemy się spotkać z powszechną repulsją…
Nagle za drzwiami dało się słyszeć się lekkie, dyskretne stukanie obcasików.
– Państwo! – zawołał damski sopran. – Jesteś tam?
– To Intersubiektywność – szepnęło zirytowane Państwo i zaczęło dawać Prezesowi rozpaczliwe znaki. – Nie chcę z nią gadać. Ona ma paskudny charakter. Prymarny.
– Państwo! – wołał dalej petryfikujący głosik. – Paaaaństwo!
– To ja! – odkrzyknął Prezes i mrugnął porozumiewawczo do swojego vis-à-vis. – Państwa tu nie ma. Wyszło kilka lat temu i nie wiadomo, kiedy wróci.
– A, to przepraszam – rzuciła ekshibicjonistycznie Intersubiektywność i oddaliła się na wstecznym biegu. W korytarzach jeszcze przez chwilę słychać było jej cichnącą elitarność. W końcu i ona zamilkła
– Uff! – odetchnęło unitarnie Państwo i jeszcze bardziej wyciągnęło nogi. Tym razem na dobre.