Mój program wyborczy? Niech ujmę to skromnie:
ja, mną, dla mnie, ze mną i – jasna rzecz – o mnie.
Każdemu wyborcy to, o czym zamarzę
(nie zechce? Już ja mu niechcenie pokażę!),
każdemu patriocie ćwierć orła do garnka,
zaś dla ducha czasu połowa zegarka,
dla każdej wartości miejscówka w praw zbiorze,
dla obcych darmowy bilecik za morze,
dla osłów spragnionych słów wielkich cysterna,
nad wszystkim ogromna zaś ma sempiterna.
Że co? Ktoś już wyszedł z podobnym programem?
Mój program! By kraść go to trzeba być chamem!

Obereczek z siekiereczką,
rach-ciach-ciach po łbach,
kto w to wkręci się kółeczko,
tego w czerep trach!
Kto w to wkręci się kółeczko,
tego w czerep trach!

Z lewa Jędrek, z prawa Tadek,
łupu cupu cup!
tylko do nich zbliżysz zadek,
zaraz z ciebie trup,
tylko do nich zbliżysz zadek,
zaraz z ciebie trup.

A i przodka szybko spotka
łomot oraz grzmot,
wepchnie się go do wychodka,
zwyzywa od ciot,
wepchnie się go do wychodka,
zwyzywa od ciot!

Tu do Władzi pędem sadzi
zalotników rój,
choć ich Władza wkrótce zdradzi,
powie: tyś nie mój,
choć ich Władza wkrótce zdradzi,
powie: tyś nie mój.

Pełno ruchu w swojskim duchu,
batogiem przez twarz:
ty bigocie! – ty komuchu!
gdzie te łapy pchasz?
ty bigocie! – ty komuchu!
gdzie te łapy pchasz?

Kto na fali, tego zwalić
po bratersku z nóg,
żonę zgnoić, chatę spalić,
tak dopomóż Bóg!
Żonę zgnoić, chatę spalić,
tak dopomóż Bóg!

Raz dokoła, z siekiereczką,
łupu-cupu, bij!
Wije nasze się kółeczko
niczym stado żmij,
wije nasze się kółeczko
niczym stado żmij.

wszyscy prócz was przychodzą na wezwanie
zjawiają się wyrażni skończeni w szczegółach
zgadzają się na długą solidną rozmowę
w której obojętność pozwala wybrzmieć racjom
biorą ochłap wzruszenia, pomyślenie zdawkowe
bez podlewania łzami zachowują świeżość
nie wstają w środku zdania tak jak wy
najpotrzebniejsi moi i najokrutniejsi

was może spłoszyć lekkie odwrócenie głowy:
wylatuje mi z książki zasuszone zdjęcie
i spostrzegam że zwiędło w zbyt chłodnym klimacie

Poszły posły pustynię przekopywać całą,
by zyskać pewność, jakiej też płci był faraon,
bo rozeszło się w Sejmie lotem błyskawicy,
że typ ten paradował bez przerwy w spódnicy
i nie widział ni jeden egipski przechodzień
faraona, co choć raz w życiu włożył spodzień.
Rozbiły sprawnie posły obóz wśród piramid
i do roboty raźno wzięły się – parami,
bo kiedy zaraz widać, gdzie która, gdzie który,
łatwiej pracę rozdzielić według praw natury.
Przesiewają okruchy, ryją dziury w piachu,
znaleźli faraona, krzyczą „tuś nam, brachu!“,
a na to jedna z poślic się odzywa ostro:
do mumii, co w spódnicy, chyba raczej – „siostro“.
On ma przecież małego! – wrzasnął inny poseł -
więc by mówić mu „siostro“ doprawdy nie zniosę!
Jeszcze inny wyjaśnił: w tym cała jest bieda,
że z małym, a w spódnicy, to musowo pedał,
czyli ni pies, ni wydra. Na to padła wroga
uwaga – płeć mieć musi, bo ona od Boga!
Tu zaczęli się wszyscy kłócić na komendę,
jak poprawnie określić faraona gender,
aż z ust wygrzebanego się wyrwało chłopa:
przeklinam chwilę, w której Zespół mnie odkopał!
Powiał hamsin okropny, pociemniały chmury,
posłów nieznana siła porwała do góry
a potem im na Wiejskiej posadziła zadki,
przenosząc przy okazji wiaderka, łopatki,
jak również tyle piasku, by lata i zimy
długie mogli się bawić w grajdołku rodzimym.
I w ten perfidny sposób została spełniona
straszliwa, genderowa klątwa faraona.