Poszły posły pustynię przekopywać całą,
by zyskać pewność, jakiej też płci był faraon,
bo rozeszło się w Sejmie lotem błyskawicy,
że typ ten paradował bez przerwy w spódnicy
i nie widział ni jeden egipski przechodzień
faraona, co choć raz w życiu włożył spodzień.
Rozbiły sprawnie posły obóz wśród piramid
i do roboty raźno wzięły się – parami,
bo kiedy zaraz widać, gdzie która, gdzie który,
łatwiej pracę rozdzielić według praw natury.
Przesiewają okruchy, ryją dziury w piachu,
znaleźli faraona, krzyczą „tuś nam, brachu!“,
a na to jedna z poślic się odzywa ostro:
do mumii, co w spódnicy, chyba raczej – „siostro“.
On ma przecież małego! – wrzasnął inny poseł -
więc by mówić mu „siostro“ doprawdy nie zniosę!
Jeszcze inny wyjaśnił: w tym cała jest bieda,
że z małym, a w spódnicy, to musowo pedał,
czyli ni pies, ni wydra. Na to padła wroga
uwaga – płeć mieć musi, bo ona od Boga!
Tu zaczęli się wszyscy kłócić na komendę,
jak poprawnie określić faraona gender,
aż z ust wygrzebanego się wyrwało chłopa:
przeklinam chwilę, w której Zespół mnie odkopał!
Powiał hamsin okropny, pociemniały chmury,
posłów nieznana siła porwała do góry
a potem im na Wiejskiej posadziła zadki,
przenosząc przy okazji wiaderka, łopatki,
jak również tyle piasku, by lata i zimy
długie mogli się bawić w grajdołku rodzimym.
I w ten perfidny sposób została spełniona
straszliwa, genderowa klątwa faraona.

Najpierw ozorek con amore
wysunąć wprost w upalną porę,
wciągnąć powietrza haust (O Boże!
Chyba już gorzej być nie może!),
ale z rozmachem, jak Sarmata,
tak by się poruszyła klata!
Teraz ten łyk lotnego wrzątku
przytrzymać jakiś czas w żołądku
(podczas gdy myśl ulata chmurą
ku śnieżnym i lodowym górom),
a gdy już schłodzi się o stopień,
wytchnąć (to jakby przeciąć ropień)
wydając odgłos: he, he, he, he!
I to by wszystko było w dechę,
gdyby nie fakt, że za sekundę
trzeba powtórzyć całą rundę.
Więc nim decyzję się podejmie
o zianiu, proszę ja uprzejmie
żeby przemyśleć dobrze problem,
bo nawet obdarzeni Noblem
nie zawsze zieją po mistrzowsku,
jak pierwszy lepszy pies w Pokrowsku,
a gdy rzecz ma być spartaczona,
to lepiej wleźć już na skorpiona!

Przez oceany czarnej kawy
Bobik ku przebudzeniu płynie,
bo ma załatwić ważne sprawy,
jak na ten przykład śmieci wynieść,

lub na spóźniony kilka dzionków
przekaz pieniążków się pozżymać,
a jak to zrobić – mów, skowronku! -
gdy sen w stalowych kleszczach trzyma?

Ach, dajcie kawy hektolitry,
niech ze snu wyrwę się uścisku,
a potem to już będę chytry,
inteligencji pełen błysków,

trzeźwy, życzliwy, spolegliwy,
pieśni radosne będę nucił,
znaczy – po prostu będę żywy,
kiedy ta kawa mnie docuci.

Pożyteczny jest cietrzew,
chętnie szybę nam przetrze w
locie, a gdy powietrze
chłodne, wspomni o swetrze.

Pomnij: z braku cietrzewia
mogą boleć cię trzewia,
może wicher cię przewiać,
łeb podnosić bolszewia…

Nie szpak, nie kruk, lecz cietrzew
siły wroga odeprze, w
dni robocze po szkle trze,
spruty zszyje ci wnet szew.

W święta zaś świętopietrze
skądś przynosi ci cietrzew,
sprawia, że gra jak flet krzew,
i życzliwy ci zgred-szef.

Wiedz więc: życie jest lepsze,
gdy obecny w nim cietrzew.