Szybkim krokiem Prezes w cudną przyszłość bieży,
patrzy – a na drodze Matrix jakiś leży.
Jak śmie ten typ podły zagradzać mi drogę?
Ale wiem, co zrobię: ominę go blogiem.
Zawył Matrix głośno, z głowy włos wyrywa:
oj, doloż ty, dolo moja nieszczęśliwa,
jak ten blog mocarny weźmie mnie w obroty,
zaraz z tożsamością będę miał kłopoty,
już mnie przerażenie ogarnia najczystsze,
bo w tworzeniu fikcji nie ja – Prezes mistrzem.

Pewna żaba była słaba,
więc przychodzi do lekarza
i z precyzją się wyraża:
oto chorób moich wykaz -
tu mnie boli, a tam strzyka,
tu mnie łupie, a tam drapie,
dreszcz przeszywa mnie jak rapier,
łeb mnie świerzbi, rwa naddziera,
kaszel męczy jak cholera,
wrzody jakieś mam nieładne
i tu zaraz trupem padnę.

Lekarz koso na nią zerka:
pani weszła bez numerka,
pani bez kolejki chce tu
ciągnąć korzyść z NFZ-tu!
Na nic wszelkie słowa puste,
proszę jutro przyjść o szóstej,
po numerek się ustawić,
wtedy pani nikt nie spławi.

Poszła żaba od doktora,
myśli sobie: jestem chora,
wniosek stąd, że w samej rzeczy
nie mam zdrowia, by się leczyć.
Gdy w numerkach cele szczytne,
Ja im ten numerek wytnę,
rzeczywiście padnę trupem
i niech mnie całują w płetwę.

Nic nie piła, nic nie jadła
i faktycznie wkrótce padła,
a pan doktor głową kręci:
co za naród, ci pacjenci,
nie chcą ani odrobiny
wykazywać dyscypliny
wolą umrzeć już bez słowa,
niźli się zarejestrować.

Chwała poecie, który zdarł
z prawdy figowy listek!
Że Polska ma oblicza dwa,
to dziś już oczywiste.

Powstańca dusza, serce lwa,
co umrzeć chce dla Sprawy,
samego Piasta DNA -
to twarz Polaków prawych.

A lewych? Tu diabelska szczeć,
na świński ryj zadatek,
hańbiąca powołanie płeć
niechrzczonych zwykle matek.

Gdy jedna Polska pośród łez
z historią się rozlicza,
ta druga mówi „drapał pies!”
i czyta Gombrowicza.

Gdy pierwsza w róg złocony dmie,
piętnuje niczym Skarga,
druga na blogach, w sieci mgle,
świętości sobie szarga.

Tam kir żałoby, dzwonów jęk,
męczeństwo, salwa, chwała,
a tu ironia, ścichapęk,
i – o, takiego wała.

Z jednej i z drugiej słychać chór:
jak razem wytrwać dłużej?
Rozdziela je graniczny mur
(a może to przedmurze?).

I w obolałej głowie się
pytanie gdzieś pelęta:
jak mają mieć te Polski dwie
jednego prezydenta?

Sporo tęgich głów nabiedzić
się musiało, żeby
na pytanie odpowiedzieć:
lepiej być, czy nie być?

A ja – gdzieś tak od niedzieli -
inny mam dylemat:
jeśli kogoś diabli wzięli,
jest on, czy go nie ma?

Ta rozterka błaha wcale
nie jest, wbrew pozorom,
gdy się wokół słyszy stale:
uch, diabli mnie biorą!

Zawsze kiedy człek tak krzyknie
oko moje łzawi,
bo się liczę z tym, że zniknie
zaraz me vis-à-vis.

Ktoś przez ciemnych mocy falę
porwany w zaświaty
nie powinien siedzieć dalej
nad szklanką herbaty,

lub nad filiżanką kawy,
dmuchać, siorbać, mlaskać…
Przecież on, na dobrą sprawę,
nie tu, lecz u diaska!

Ale siedzi, w wątpliwości
pchając mnie odmęty:
jak to z byciem takich gości
jest – przez diabły wziętych?