Był sobie kiedyś pewien blog,
z sieciowej wyrósł gleby,
a na tym blogu pewien dog
psem na ciasteczka nie był.

Na mięsa i owoce mórz
apetyt miał tygrysi,
lecz nie mógł przemóc się, no cóż,
do pączków oraz ptysi.

Na widok bezy wpadał w płacz,
a warczał na eklera,
pierniczka pytał „pan kto zacz?”
i drzwi mu nie otwierał.

Lecz w sumie z wymienionych dram
miał furę przyjemności,
bo ten ciastkowy cały kram
zostawiać mogł dla gości.

Kiedym był dzieciną, ledwom sięgał stołu,
powiadali starsi, że mi trzeba szkołów,
że mi trzeba wiedzieć co punkt, a co prosta
i książków, bym kiedyś alfabetą został.

Podrosłem, skminiłem, że gadali bzdury,
co mi z tej nauki, co mi z tej kultury?
Wziełem więc i twarde postawiłem weto:
nie bede, nie bede, żadnym alfabetą!

I wesoły refren:
Niegramotny walczyk, z nauk zdrowy śmiech,
w życiu przecież starczy, by zliczyć do trzech.
Niegramotny walczyk, góra na trzy pas,
po co wiedzieć ile jest dwa razy dwa?

Po co mi litery? No, nie róbcie jajec!
Wszystko wiem o świecie, co mi sie przydaje,
w telewizje patrze, słucham śwagra zdania,
a reszty sie dowiem w niedziele z kazania.

Nie dajmy sie ludzie do reszty zwariować,
mówmy, że z uczenia to sie psuje głowa,
zróbmy tak, by naszo kochano Ojczyzne
nigdy już nie straszył nikt alfabetyzmem.

I jeszcze weselej:
Niegramotny walczyk, z nauk zdrowy śmiech,
w życiu przecież starczy, by zliczyć do trzech.
Niegramotny walczyk niech rozbrzmiewa, bo
wyżej czterech liter skakać nie ma co.

Dekonstruktywizm, sprawa to znana,
jest bez wątpienia dziełem szatana
i to przez tego podłego gada
tak się na świecie wszystko rozkłada.

Jak żyć ma ciocia albo i wujek,
gdy ktoś im stale dekonstruuje?
Jak naród walczyć ma z biedą chudą,
gdy przefarbuje go ktoś na rudo?

Weźmy ten przykład: biskup z ambony
o moralności głosi natchniony,
która z dusz brudna, która zaś czysta,
a jakiś antykonstruktywista

przed księdza nosem przechodzi wolno,
mrucząc: e, co tam jakaś ramolność,
ja jej kawałków nie będę zbierał,
bom nie Libera* jest, a liberał.

Lub inny przykład: z konserwy etyk
małżeństwa chwali wielkie zalety,
tradycyjnego, gdzie mąż to władca,
a tu przychodzi taki rozkładca

i tym pytaniem etyka rani:
co mają z łżeństwa pan oraz pani?
Nie lepszy związek na kocią łapę,
w którym do łżeństwa maleje napęd?

Już z tego chyba wyraźnie widać,
jaką zakałą taka derrida
i że Europa w rękach tych drani
się do imentu zabałagani.

Żeby porządek i ład zachować,
czyny potrzebne są, a nie słowa,
więc wysupłajmy ostatni grosik,
zakupmy drewno, ustawmy stosik

i konstruktywnym podążmy traktem,
bowiem najwyższym konstrukcji aktem
jest, kiedy w imię Ojca i Syna
smażonym boczkiem pachnieć zaczyna.

* biskup

Siedzi i złości się paradygmat:
kto mi podpieprzył pantałyk?
Alfa, czy beta, czy może sigma
tak do wiwatu mi dały?

Bez pantałyku z metodologią,
jakże na dużą pójść wódkę?
Gdy błędnych pojęć zatruje smog ją,
jaką miał będę odtrutkę?

Niby niewinna kawka z konsensem
też może nie wyjść na zdrowie,
on niby mięczak, lecz jeśli mięsem
rzuci, co ja mu odpowiem?

Nie chcę w milczeniu siedzieć na skwerku,
latać w pokutnej opończy,
jeszcze hyr pójdzie po uniwerku,
że paradygmat się kończy…

Ale niepewnych słów sypać kaszą
też źle, bo kto mi uwierzy?
Może włączeniem nawet postraszą
dyscyplinarnej macierzy?

Ach, co za kłopot! Wszak naukowych
zajęć mam ciągle bez liku,
a wszystko sypie się przez chwilowy,
bolesny brak pantałyku.

Lecz się nie poddam! Do tego dryg mam,
by czmychać, zmyliwszy straże.
I zobaczycie, że paradygmat
wam wszystkim jeszcze pokaże!