Wierszyk capi
Wynika z wszelkich ksiąg i map,
że nikt nie capie tak jak cap.
Tego, czy capi cap, czy capie,
nie wiedzą ponoć nawet w PAP-ie,
a czemu milczy PAP o capach,
niełatwo wcale się połapać,
zaprzeczyć bowiem nie da rady:
cadyk nie cap, a cap nie cadyk.
dlatego spytać miałbym chrapkę:
czy czapkę nosi cap, czy capkę,
a nadto twierdzić bym się ośmielał,
że gdy cap śpiewa, to a cappella,
i jeśli przy tym trącić go łapą,
chytrze zaczyna znowu da capo.
Elazet, dużo jest tych uchodźców? Wszystkie dzieci są ze swoimi dziadkami, czy jakaś część pod opieką niespokrewnionych osób?
Ktoś dba o ich zaopatrzenie, czy sami organizują sobie tzw. życie.
Obawiam się, że dla biednych, czy niezamożnych będzie coraz trudniejszy czas.
Mar-Jo, alkohol to zapewne podstawowy składnik diety na wojnie.
I nie dziwi mnie to, bo jak wytrzymać to co nieludzkie i jeszcze brać w tym czynny udział.
Sposób to może i skuteczny, ale jak bez alkoholu wpadną w szał?
Chociaż z alkoholem też dostają amoku.
Bardzo ciekawą rzecz powiedział nam Paweł Reszka, który wpadł na chwilę do Warszawy między swoimi ukraińskimi podróżami.
Otóż Ukraińcy na wojnie raczej nie piją.
Miał raz taką sytuację, że skądś skombinował butelkę koniaczku i chciał w wolnej chwili poczęstować znajomych Ukraińców. Grzecznie podziękowali, musiał napić się sam.
To zrozumiałe – za dużo adrenaliny.
Pamiętam, jak mnie uderzyło, kiedy pierwszy raz pojechałam do Izraela, a było to w połowie lat 80., i odkryłam, że niemal w ogóle nie używa się tam alkoholu. I ja też nie miałam ochoty na nic wyskokowego. Jak się żyje na wulkanie, to nic podkręcać nie trzeba.
To się tam niestety zmieniło, odkąd przyjechali imigranci z Rosji.
Pochwalę się: dostałam właśnie w redakcji nagrodę za tekst o muzyce ukraińskiej. Jak kto ma ochotę przeczytać, jest tutaj: https://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/kultura/2164917,1,muzyka-ucisniona-pora-lepiej-poznac-ukrainskich-kompozytorow.read
Gratuluję, Pani Kierowniczko.
Tekst ten nie jest dostępny dla zwykłego zjadacza tekstów. Niestety.
Ale widzę, że można tekst Kierowniczki udostępnić na FB, to może tam da się przeczytać
https://www.facebook.com/maria.tajchman/posts/5183127461735273
Oczywiście, też gratuluję i cieszę się, że Kierownictwo objęło tę muzyczną funkcję w Polityce i trwa na posterunku ku chwale sztuki i dla dobra obywateli.
Mieliśmy szczęście, jednym słowem. 🙂
Nie da się przeczytać, Siódemeczko.
Wysłałam Ci mailem.
Mar-Jo, to ludzie, którzy widzą moje konto nie mogą przeczytać?
To znaczy, że to tylko zajawka.
Doro, serdecznie gratuluje.
Z radością dołączam się do gratulacji (choć dostęp do cyfrowej wersji chwilowo i ja straciłem).
To jest artykuł z poprzedniego wydania Polityki nr.20. str.82-84
Po przeczytaniu artykułu – gratuluję Pani Kierowniczce raz jeszcze!
Siódemeczko, bardzo dziękuję.
Szkoda, że nie udostępniono artykułu Dory dla wszystkich.
Bardzo na czasie, z erudycją opisuje mało znane fakty i ludzi.
Bardzo wart upowszechnienia.
I były też formą reklamy.
Dzięki za gratulacje – wolałabym, żeby nie było akurat tego powodu. Ale cóż, historia muzyki ukraińskiej jest taka, jaka jest 🙁 Jak się zbierze to wszystko do kupy, to wychodzi istny horror.
Na lwowskim Cmentarzu Orląt pozwolono lwom wyjść z ukrycia. Po bodajże siedmiu latach.
https://zaxid.net/resources/photos/news/202205/1543132.jpg?202205201747&fit=cover&w=755&h=425&q=65
Na temat lwów polecam króciutki felieton prof. Fryderyka Zolla: https://kodmalopolska.pl/lwy-felieton-fryderyka-zolla-395/
Artykuł Pani Kierowniczki czytałem z papieru — bardzo interesujący, jak zawsze jej artykuły 🙂
Po prawie 33-latach bezawaryjnego użytkowania padł nam przelewowy ekspres do kawy marki Siemens.
Kupiłam dzisiaj podobny firmy De’Longhi. Pierwsza kawa wypita.
W najświeższym Magazynie Wyborczej bardzo dobry tekst o Josifie Brodskim (również o wierszu „Na niepodległość Ukrainy”).
PS. Ekspres działa nadal! 🙂 Pan mąż na moje „ciekawe, jak długo nam posłuży?” – nastawił minutnik na 45 minut.
O Brodskim bardzo ciekawie pisze Oksana Zabuźko w eseju „Pożegnanie z imperium. Szkic do pewnego portretu” zawartym w książce „Planeta Piołun”…
Zgadzam się z prof.Zollem, Tetryku.
Młodsi mają ekspres De’Longhi bardzo intensywnie używany i bardzo sobie chwalą, Mar-Jo.
A propos długości użytkowania AGD, kiedy urodził się mój syn w 1972 roku, młode małżeństwa dostawały talon na pralkę, dobro niedostępne.
Służyła nam ta pralka kilkanaście lat i posłużyłaby dłużej, ale przenieśliśmy się do mniejszego mieszkania i kupiłam mniejszą.
Najszybciej psują mi się lodówki, w tym sensie, że kruszą i łamią się elementy wewnętrzne. I każda nowa szybciej te elementy traci.
Przypomniało mi się przy okazji wspominków, że po meble były kolejki z zapisami i trzeba było meldować się raz dziennie i odstać jakiś czas. Pracowaliśmy, więc warty w kolejkach zaciągnęły moja mama i teściowa.
A kiedy już po długim czasie (polowaliśmy na konkretny zestaw białych mebli) kupiliśmy, to złożyliśmy je u kogoś, żeby przechować do czasu otrzymania naszego mieszkania.
A dzisiaj wszystko można kupić nie wychodząc z domu, mój Boże.
Dobrze, że piszesz o tej książce, Tetryku.
Miała bardzo dobrą recenzję w Polityce i była czytana w Teatrze Polskim.
Właśnie zaraz ją kupię.
Według mnie ten artykuł w GW o Brodskim jest bardzo pretensjonalny, pisze o tym paskudnym wierszu, ale wzbija się na jakieś nieznośnie poetyckie wyżyny wczuwając się w jego myśli i losy, a przy okazji opowiada w tej samej manierze o pobytach w różnych miejscach śladami mistrza.
Nie czuję w tekście prof. Aleksandra Fiuta ani krztyny pretensjonalności; uważam, że jest znakomity w swej sile ihhh analityczności. Powiem więcej: czekałem na takie poważniejsze zajęcie się owym przedziwnym ejakulatem Josifa Brodskiego. Czyżby jakaś Ukrainka dała kiedyś małemu wielkiemu poecie kawona (och, przepraszam: arbuza)? 😉
Jedyne, co bym poprawił, to tę „stuletnią rocznicę” – zamiast setną – ale to w sumie bardziej niedopatrzenie korekty GW.
To ihhh zamiast i wynikło z nieudanych prób zastąpienia arbuza harbuzem 🙂 Na smartfonie takie dziwy się zdarzają…