Blog Bobika

Gdy dzień się zaczyna siąpiącą mżymżawką,
wiadomo już z góry, że pójdzie coś nie tak,
policjant obwieści „poproszę o prawko”,
lub znów o Prezesie doniesie gazeta.

Co z tego, że lepiej kiełkuje pszenica
i jakby wyraźniej zieleni się trawka?
Nie cieszy, nie bawi i – cóż – nie zachwyca
siedząca na rzęsach przebrzydła mżymżawka.

Okular zasnuty wilgotną warstewką,
w obuwiu masz wody tak gdzieś z pół karafki,
nie hukniesz znienacka ludową przyśpiewką,
boś cały rozlazły jest od tej mżymżawki.

Rzecz jedna pociesza w tym mokrym horrorze –
że wiesz chociaż, komu przypisać tę sprawkę,
że krople strząsając z fryzury, rzec możesz:
ech, diabli nadali tę całą mżymżawkę!

Zasuwa dusza przez marzeń kipiel,
z młodzieńczą werwą, choć skalp wyłysiał.
Ty dokąd, duszo? Wszak ledwo zipiesz!
Noo… jak to dokąd? Ja do Kiedysia.

Wszystko, co dzisiaj marne i mroczne,
w Kiedysiu zmieni się w śpiew i wino.
Jak tylko dotrę tam, to odpocznę,
ale na razie – ach, płynąć, płynąć.

Cóż mi realia i faktów burza,
cóż mi codzienne smutki i biedy,
ja się w marzeniach bez lęku nurzam
i: cała naprzód! Bo Kiedyś, Kiedyś…

W komitecie kolejkowym
real czujną trzyma straż,
kiedy piękna zoczy głowę,
zaraz krzyczy: co się pchasz!?

Stań na końcu i zaczekaj,
nie myśl, żeś ty pierwszy sort –
wszak w kolejce do człowieka
jest przed tobą innych w czort.

Nie próbujcie zbytnio fikać
w kolejkowych zdarzeń mgle,
ty i cała twoja klika:
mądrość, dobro, itepe.

Jeśli macie we łbach olej,
nie marnujcie darmo sił,
kiedyś przyjdzie wasza kolej…

…jak człek jeszcze będzie żył.

Idzie Bobik światem
potargany troszkę,
niesie pod chałatem
platońską harmoszkę.

Gdy go napastuje
chandra sowiooka,
harmoszkę wyjmuje
i gra kazaczoka:

Rascwietała zawsze tego racja,
kto do żłobu już się dorwał, hej!
Wychadi-i-ła bokiem demokracja
i tumany na wierchuszkie jej.

A gdy zrobić by jak u Platona,
mądrzy durnych wzięliby za pysk.
I by by-y-ła sprawa załatwiona –
takie państwo, toż to czysty zysk!

Gra Bobik z uciechą,
przemija mu chandra,
pelęta się echo
po myśli meandrach.

Nad lasem, nad chatą
śpiew Bobika błądzi:
dobrze, że ten Platon
umarł i nie rządzi.