Blog Bobika

Jak tu straszyć poza Halloweenem,
jak do złej gry dobrą robić minę?
Pretendentów innych jak tu wyki-
wać i konkurencji zmieszać szyki?

Tyle strachów w życiu jest publicznym,
że mój los się zrobił dramatyczny:
gdzie się tylko z trudem dotelepię,
tam już straszy ktoś – i niż ja lepiej.

Gorzkie żale, gorzka czekolada,
niepublicznym straszkom dzisiaj biada!
Jak prywatny duch, to biznes leży,
nawet w nietoperze nikt nie wierzy.

Małym straszkiem mało kto się przejmie,
gdy upiorów moc zasiada w sejmie,
bez owijań zatem powiem z mostu:
w tych warunkach straszyć strach po prostu.

Informuję, że w moim pokutnym wierszyku cytaty z maili, które cierpliwie uświadamiały mi ogrom moich grzechów, nie są wzięte w cudzysłów.

Łka cicho Bobik, chodzi jak struty,
chmurne ma loczki nad czołem,
bo korespondent w ramach pokuty
podał mu kawę z popiołem.

Niechaj moralny zrozumie karzeł,
pijąc tę wstrętną miksturę,
że sprawiedliwość wreszcie ukarze
jego występki ponure.

Popielnym smakiem już się odbija
każde bezecne szczeknięcie,
i widzi Bobik – Jezus, Maryja! –
jakim był podłym zwierzęciem.

Już włosienicę zakłada burą,
kadłub ukrywa pod stołkiem,
jęcząc: żydowską-m jest agenturą,
oraz niemieckim pachołkiem.

Wciąż wyskokowych imam się trunków,
z Bogiem bezczelnie gram w kości,
zero pod czaszką mam pomyślunku
i zero kreatywności.

Z patryjotyzmu robię mielone,
honor oddaję za boczek.
Och, chyba sam się piekłem pochłonę
i sam dam sobie wyroczek.

Chętnie w anioła bym się przerobił,
ale to sprawa nieprosta…
Gorzko, oj, gorzko płacze ten Bobik,
bo jeno sznur mu się ostał.

Niechże łzę szczęścia z pyska bobiczego otrę!
Po raz pierwszy w mym życiu
zostałem kumotrem,
a wiem, że kumoterstwo to ogromna siła.
Nie miałem dotąd łapy,
co by łapę myła,
kiedy trudno dostępnych pożądałem potraw,
to szedłem do kolejki,
a nie do kumotra,
kiedy forsy mi zbrakło lub się zepsuł piecyk,
liczyłem na łeb zmyślny
wcale nie na plecy.
Lecz koniec z tą udręką, dziś odkryłem nagle,
że nie muszę samotnym wciąż być czarnym żaglem,
że ramię do ramienia, do kumotra kuma
i się z psiny niewielkiej zrobi groźna puma…
Niestraszne mi już sknerstwo, zdzierstwo i harcerstwo,
przed wszystkim mnie ochroni
ono –
kumoterstwo!

A jeśli jeszcze w zacnym kumoterskim gronie
udałoby się spotkać w jakimś tam Londonie,
to będę skłonny przysiąc i przed świętym Piotrem:
mało rzeczy tak cieszy, jak bycie kumotrem.

Za szafą pająk, za szafą kurz
i ciasno jak cholera,
lecz to jedyne jest miejsce już,
gdzie patos nie dociera.

Wawelskich dzwonów żałobny zgrzyt
nie mąci tam zadumy,
bo pośród moli niewielki zbyt
na narodowe fumy.

Weź prowiant, wodę lub inny płyn,
rodziny fotografie
po czym per pedes, bez kół lub szyn,
się udaj na Zaszafie.

Siedź tam, wpychając stoper do usz*
i nie wydając głosu,
i myśl: no, dobra, ciasno, pył, kurz,
lecz całkiem bez patosu.

*Licentia poetica zgodziła się na tę formę